เว่ยเซ่าอนุญาตให้นางตบหน้าเขาได้ยามขุ่นเคือง อนุญาตให้นางปั้นปึ่งโกรธเคืองเขาได้ โดยที่เขาจะแค่หันหลังเดินหนีไป แต่เขากลับไม่อนุญาตให้นางติดต่อ ‘สกุลเฉียว’ ทั้งอยากให้นางตัดขาดจากสกุลเดิม แม้ความรักจะผลิบานในจิตใจเว่ยเซ่าเพียงใด เงาความแค้นอันลึกล้ำในอดีตของเว่ยเซ่ากลับยังไม่เลือนหาย ยามที่เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ‘สงครามเย็น’ ระหว่างทั้งสองจะบังเกิดขึ้นเสมอ ขณะที่ ‘ผู้นำทัพคนเร่ร่อน’ ที่เสี่ยวเฉียวเรียกเป็นพี่เขยเริ่มมีชื่อเสียงในบริเวณนั้น สำหรับเว่ยเซ่ากลับมองเป็นศัตรูที่จำต้องกำจัด กระนั้นเขาก็ได้แต่บัญชาการรบอย่างลับๆ ให้คนไปจัดการ โดยปิดบังไม่ให้เสี่ยวเฉียวระแคะระคาย เขาหวั่นใจว่าถ้าหากหมานหมานของเขาทราบเรื่องนี้เข้า ตนเองคงต้องสูญเสียนางไปแน่ และวันใดที่นางทอดทิ้งเขาไป เขานี่แหละที่จะไปถล่มสกุลเฉียวไม่ให้เหลือรอดเลยสักคนเดียว!